این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

نه من آنم که به غیر از تو برم روی تضرّع           نه تو آنی که مرا بی‌کس و تنها بگذاری

با تـمـام بـدی‌ام از کـرمت هـست امـیـدم           که ببخـشی و مرا بـندۀ خوبت بـشـماری

من که عبدم دل خود را به امید تو سپردم           تو که معبود منی کی به جحیمم بسپاری

گر چه غرق گنهم از تو عجب نیست خدایا           که گـنـه پـاک کـنی و حـسـنـاتم بنگـاری

نفس نگذاشت رفیق تو شوم وای به حالم           تو مگر دست رفاقت ز کرم سوی من آری

چیستم من که اجل جان مرا سخت بگیرد           کیستم من که تو در خـانۀ قـبرم بفـشاری

«میثم» رو سـیـه و دامـن آلـوده خـدا را           ابر رحمت چه شود بر سر من هم تو بباری